Wie schrijft hier?

Met een titel als “Wie schrijft hier?”maak ik het mezelf niet makkelijk. Schrijven over iets anders, over alledaagse dingen of over onalledaagse dingen, geen probleem. Maar over mezelf? Tja, dat wordt ingewikkelder. Laat ik het met steekwoorden doen: nieuwsgierig – lastig – grappig (soms)- …

De ontdekking van het lezen

Goed, dit zegt nog steeds niet echt veel over wie ik ben. Het mag duidelijk zijn dat ik graag dingen in het midden laat. Maar het zegt vooral weinig over waarom ik schrijf. Eigenlijk begon het bij mij met lezen. Al heel jong las ik boekjes. Het liefst al in de winkel, zodat ik lekker hard tegen mijn ouders kon roepen dat ik dat boekje niet meer hoefde te hebben, want ik had het al uit. Verkoopcijfers waren niet aan mij besteed. Sorry, middenstander in de jaren tachtig. Ook toen was het crisistijd trouwens.

Ruzie

Later kreeg ik ruzie met de bibliotheek-mevrouw. Dat gebeurde toen ik grote-mensen-literatuur wilde lenen. De bibliotheek-mevrouw verdacht mij ervan dat ik -met mijn gratis kinderpas- de boeken moest lenen voor mijn ouders. Ik hield mijn poot stijf, zij ook. Resultaat was dat ik heel boos werd en zei dat ze de rest van de boeken ook maar lekker zelf mocht houden. Al stampend ben ik de bieb uitgelopen. Woest, witheet. Mijn moeder was hier getuige van en heeft binnen de boel enigszins gesust. Resultaat was dat ik de boeken wel mocht lenen. De bibliotheek-mevrouw had nog nooit een kind gezien dat die boeken al kon en wilde lezen. Maar dat was voor mij geen excuus. Ik vond het stom. Die bibliotheek-mevrouw durfde mij heel lang niet aan te kijken. Ik -op mijn beurt- vond haar raar.

Eerste schrijfsels

Maar ik dwaal af. Het gaat over schrijven, niet over lezen. Lezen was mijn ontsnappingscapsule als ik moe werd van de omgeving en de drukte om me heen. Later ging ik mijn eigen verhaaltjes schrijven. Als aanvulling op het boek dat ik las, om een eigen einde te maken. Of als stelopdracht op school. Mijn variatie op ‘Joris en de draak’ viel in goede aarde. Dat was in het papieren tijdperk. Je begrijpt, het verhaal is roemloos ten onder gegaan.

Het digitale tijdperk

Dus toen ik voor school en later studie steeds meer stukken moest schrijven, over de meest uiteenlopende onderwerpen, besloot ik toch maar zoveel mogelijk back-ups te maken. Op floppy disks, welteverstaan. Ook die zijn roemloos ten onder gegaan. Tegen de tijd dat ik halverwege mijn studie was, ontdekte ik de wereld achter internet. Het toevoegen van content aan een zelfgemaakte website. Dat was mijn doel. En het lukte. De site werd bezocht, veel en vaak, van overal en nergens. Maar -je raadt het al- ook hier is niet veel van overgebleven. Na mijn verhuizing naar een andere provider, hield de relatie met mijn website ook op.

Bloggen

Mijn eerste blog schreef ik – als Apple addict – met iWeb, op zichzelf staand én geïntegreerd in mijn eigen website. Daarna werd ik blogger bij blogspot.com. Ergens tussendoor heb ik ook nog professioneel geblogd. En nu ben ik hier. Op een blog dat met mij meegaat. Waar ik ook ga, mijn blog reist mee. Wel zo’n fijn idee.

Schrijven

Maar waarom al die moeite om te schrijven? Simpel: het is LEUK! En ik heb besloten dat het mijn beroep is. Ik ben Schrijver.