Het is zo langzamerhand een terugkerende happening geworden: de lockdown. Het is eigenlijk niet meer de vraag óf er eentje komt, maar wanneer. En voor alle positievelingen: het zal ook echt niet de laatste zijn.
Sinds zaterdagavond hebben we er weer eentje te pakken. En terecht: het gaat niet goed, ondanks de vaccinaties. Er raken te veel mensen besmet, er komen te veel mensen in het ziekenhuis. De maatschappij begint weer te kraken. Een lockdown is dus onvermijdelijk. En ik wil geen dooddoener zijn, maar dat hebben we toch echt aan onszelf te danken.
Je kunt roepen dat een mondkapje onzin is, maar hoe klein ook, het heeft echt wel effect. Het houdt op z’n minst wat ‘hoest-, nies- en/of praatdruppels’ van jou én de ander tegen.
Ventileren? Vooral doen, want weet je nog, dat verhaal van die aerosolen? Laat dat nou net druppeltjes zijn die veel verder komen dan de anderhalvemeter en die ook nog eens veel langer blijven rondzweven. Dus open dat raam! Dan maar een extra trui aan of sjaal om.
Anderhalve meter afstand houden? Lijkt me niet heel moeilijk. Gun elkaar een beetje meer ruimte. Het is al zo vol overal. Wat minder mensen in jouw ‘aura’ is ook best fijn.
Ik wil hier geen tirade beginnen tegen iedereen die zich niet laat vaccineren of de regels aan zijn laars lapt. Ik vraag me alleen wel af waar we mee bezig zijn.
We laten ons massaal volstoppen met antibiotica en pijnstillers (heb je daar weleens de bijsluiter van gelezen?), om nog maar te zwijgen over alcohol en drugs. Maar die spuit die ervoor zorgt dat we zelf niet of minder ziek worden door Corona én we minder besmettelijk zijn voor anderen, die wordt door een deel van bevolking massaal geweigerd. Snap ik niet.*
Maar wat ik vooral niet begrijp is dat mensen ‘moeilijk’ gaan doen. ‘Kom jongens, we zijn boos op de nieuwe maatregelen. We gaan de politie bekogelen. Oh, en daarna slopen we nog even een café.’ Heb je dan überhaupt nog een werkende hersencel?
Nu het mondkapje opnieuw verplicht is, zijn de mondkapjesweigeraars ook weer terug. Je kunt ze herkennen aan de priemende blik naar iedereen die wel een mondkapje draagt. Ergens vind ik het hilarisch: alsof ze niet doorhebben dat je ook met een mondkapje op gewoon kunt doen wat je altijd doet.
Neem eens een voorbeeld aan landen waar al jaren mondkapjes worden gedragen. En dan niet alleen vanwege ziektes, maar ook vanwege smog. Daar is het de normaalste zaak van de wereld om dat lapje gewoon te dragen. Waarom dus zo moeilijk erover doen?
Net als de ‘overdreven’ werkethos: in Nederland gaan we met koorts, snot, hoest en allerlei andere overdraagbare virusellende ‘gewoon’ naar het werk. Lekker boeiend dat collega’s ziek worden, werken zullen we. Waarom denk je dat het thuiswerkadvies is ontstaan?**
Nog een laatste mededeling voor alle moeilijkerds: die lockdown gaat echt wel langer duren dan drie weken. Zo, dan weet je dat alvast. Of wacht, misschien kunnen we daar nog wat aan veranderen door behalve aan onszelf ook eens aan de ander te gaan denken.
* Voor de duidelijkheid: ik heb het hier niet over mensen die door omstandigheden zoals onderliggend lijden niet gevaccineerd kunnen worden.
** Ook voor mensen met een praktijkgericht beroep begrijp ik dat thuiswerken niet tot de mogelijkheden behoort. Maar met een snotneus thuisblijven, kan natuurlijk wel iedereen. Daar ligt trouwens ook een taak voor de werkgevers: even iets verder kijken dan de eigen neus lang is, zeg maar.
Pensierino 