Zelfs het warm stampen van haar voeten, hielp Julia niet op deze gure ochtend. Ze voelde de kou overal. De schapen aan de overkant van het water bliezen rookwolkjes. Eentje keek haar aan alsof het wilde zeggen: ‘Ga toch lekker naar binnen, mens.’
‘Is het echt waar?’ Ze keek hem onderzoekend aan. ‘Ik geloof er echt helemaal niks van.’ Matteo haalde zijn schouders op. ‘Dan geloof je het toch niet. Ik weet wat ik heb gezien. Die vrouw was echt.’
De auto lag op z’n kop in het water. De koplampen verlichtten nog net de waterkant. ‘Hoe lang ligt-ie er al?’ Hij keek de vrouw naast hem aan. Ze haalde haar schouders op: ‘Geen idee.’ ‘Is 112 al gebeld dan?’ ‘Denk het wel.’ De man fronste zijn wenkbrauwen: ‘Hoezo, denk je het wel? Heb je niet gebeld dan?’ ‘Nee, maar die mensen aan de overkant vast wel. Ze stonden in ieder geval druk te bellen.’
De cursor knipperde onophoudelijk. Het witte scherm zou pijn hebben gedaan aan haar ogen ware het niet dat ze met gesloten ogen achter de computer zat. Roerloos.
”Nee! Oh god, nee!” Een scooter scheurde vlak langs Vito. Hij keek de twee mannen na. Wie had er nou staan schreeuwen? Vito keek om zich heen en zag aan de overkant van de straat het meisje van het café paniekerig heen en weer lopen. Op de grond lag een man met zijn hoofd in een plas bloed. Daar was weinig van over, dacht hij.
Als een grote logge reus torende de kaap boven zee uit. Het stormde. De wind gierde om de rots en suisde met ijzingwekkende snelheid over de kale vlakte van de top. Joanne gaf de voorkeur aan een dag als vandaag. Ze had zich vastgeklampt aan het houten hek dat haar en de afgrond van elkaar scheidde. Ze wilde haar hoofd eens goed leegmaken.
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Random observations and unsolicited advice
Omdat bloggen niet moeilijk is
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction
Pensierino 