”Nee! Oh god, nee!” Een scooter scheurde vlak langs Vito. Hij keek de twee mannen na. Wie had er nou staan schreeuwen? Vito keek om zich heen en zag aan de overkant van de straat het meisje van het café paniekerig heen en weer lopen. Op de grond lag een man met zijn hoofd in een plas bloed. Daar was weinig van over, dacht hij.

Als een grote logge reus torende de kaap boven zee uit. Het stormde. De wind gierde om de rots en suisde met ijzingwekkende snelheid over de kale vlakte van de top. Joanne gaf de voorkeur aan een dag als vandaag. Ze had zich vastgeklampt aan het houten hek dat haar en de afgrond van elkaar scheidde. Ze wilde haar hoofd eens goed leegmaken.