Ons huis is een puinhoop. En dan vooral de benedenverdieping. Overal ligt of staat wel iets, variërend van kinder- en kattenspeelgoed tot aan lege dozen, dichte dozen, oude keukenkastjes en nieuwe keukenkastjes. En vooral veel stof, heel veel stof. Kortom, we zitten in een keukenverbouwing.
“Je bent gewoon…eh…te laks.” Het zal je maar gezegd worden. En dat werd het me dus ook, nog geen drie weken geleden. Voordat je nu gaat roepen “Ja, ik wist het wel!” of instemmend gaat zitten knikken, zal ik je toch moeten teleurstellen. Het heeft niets te maken met lui of traag zijn. Deze uitspraak valt namelijk in de categorie “Mevrouw, u kijkt scheel“. Een opmerking die een optometrist ooit maakte naar aanleiding van een oogonderzoek.
Six word story Iedereen kent wel bovenstaande six word story – oftewel het zeswoordenverhaal – geschreven door Ernest Hemingway. De schrijver zou het genre hebben bedacht, maar dat wordt inmiddels betwijfeld (dit ter zijde). Met een paar woorden een heel verhaal kunnen vertellen, ga er maar aanstaan.
Opgeven. In de Van Dale wordt het omschreven als iets hopeloos verklaren. Of niet meer kunnen. Niet meer meedoen is ook een mogelijkheid. Net als de moed opgeven. Klinkt best negatief als je het zo leest. En toch zeg ik het nu: ik geef het op.
Is dat negatief? Ik vind van niet.
Iedereen kent het begrip bucketlist inmiddels wel. Eigenlijk is het gewoon een lijstje met dingen die jij graag wil doen. In deze column vind je zo’n bucketlist, maar dan wel eentje die wat vreemd is.
Je kent vast wel die reclames waarin je wordt overgehaald te komen ontbijten voor maar een paar euro. Toen voornamelijk warenhuizen ermee begonnen, was het nog leuk, nieuw en héél goedkoop. Het had ook iets weg van een koffie en een croissantje bij het barretje om de hoek op je vakantieadres. Dus ja, voor een paar euro buitenshuis ontbijten, waarom niet?
Het is al eerder gebeurd. Als sneeuw voor de zon verdwenen: mijn passie voor schrijven. En deze keer duurde het lang, heel lang. Ik zag het nut er gewoon niet meer van in. Daar kwam bij dat met de komst van baby Nummer 2 én een stuiterende peuter én de-altijd-roet-in-het-eten-gooiende Migraine er ook weinig tijd overbleef om ook maar over een column na te denken. Ondertussen was ik wel bezig met het corrigeren en redigeren van een nog te verschijnen boek. Een mooi project. Maar ook dat leidde er niet toe dat ik zelf weer ging schrijven. Diep van binnen baalde ik daar enorm van.
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Random observations and unsolicited advice
Omdat bloggen niet moeilijk is
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction
Pensierino 