Over batterijen
Terwijl ik sinds maandagavond CNN op de achtergrond aan heb staan om superstorm Sandy te volgen, voltrekt zich in ons huis een hele kleine ramp. Maandagavond stap ik de badkamer uit en trek het licht uit – het is een trekschakelaar.
Terwijl ik sinds maandagavond CNN op de achtergrond aan heb staan om superstorm Sandy te volgen, voltrekt zich in ons huis een hele kleine ramp. Maandagavond stap ik de badkamer uit en trek het licht uit – het is een trekschakelaar.
Ik houd van Italië, voor zover je van een land kunt houden. Lekker eten, goed klimaat. Prachtige kunst en een rijk cultureel verleden. Aardige mensen. Mooie natuur ook. La dolce vita, het goede leven. Die natuur heeft trouwens ook minder mooie kanten. Denk aan de aardbeving in L’Aquila (2009): 300 mensen kwamen om.
Anderhalve maand geleden op de poli neurologie. “Dus, jij ziet mij nu dubbel? Je ziet me twee keer?” De verpleegkundige keek enigszins angstig geïrriteerd. – God, nee, alsjeblieft niet. Ik moet er niet aan denken om jou in tweevoud te zien – wat ik natuurlijk niet hardop zei. “Nee, ik zie jou en andere dingen niet in die mate dubbel. Er zijn geen twee verpleegkundigen ofzo. Ik zie je alleen niet zo scherp…eh…een beetje met een extra randje. Een extra stukje. Een soort nabeeld.” “Nabeeld?” “Ja, net als in de zon kijken en dan naar een witte muur. Zo’n schaduw. Maar dan geprojecteerd op jou.” “Hum…” Zo ging het gesprek nog even door. Het bleef toch wel vaag wat ik nu wel zag en wat niet.
Kunstroof uit de Kunsthal! Het was het eerste wat ik dinsdagochtend op de radio hoorde. Helaas was ik zo duf en stond de radio zo zacht dat ik de rest van het bericht niet hoorde. Pas later op de dag werd de omvang van de roof duidelijk: zeven schilderijen. Gejat, weg, verdwenen, zoek. Het zien van de beelden op tv gaf een surrealistisch gevoel. Waar was de inbraakschade? Waar lagen de glassplinters? Het was dat de verslaggever erop wees, maar anders had ik de bandensporen in het gras niet eens gezien. Hoe naïef kon ik zijn? Het moet een echte ‘Thomas Crown Affair’-roof zijn geweest.
Afgelopen weekend las ik in één van de kranten het eigenaardige wetsvoorstel om het schoolvak Cultureel Kunstzinnige Vorming (CKV) met ingang van schooljaar 2014-2015 voor havo/vwo af te schaffen. Rollende én stuiterende ogen hier. Ja, het was te verwachten. Begin augustus kregen al ruim zeventig culturele instellingen te horen dat zij geheel of gedeeltelijk hun subsidie kwijt zouden raken. Dus waarom zou die tendens niet worden doorgetrokken in de schoolomgeving? Afvoeren die handel, lijkt de gedachte.
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Random observations and unsolicited advice
Omdat bloggen niet moeilijk is
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction