Jaar: 2018

close-up brick wall

Een zonnige dag in oktober

Het was vrijdag, een mooie zonnige ochtend in oktober. Zo eentje waarvan je de herfst al ruikt, maar ergens ook nog een zweem zomerwarmte voelt. Kleutertje had zijn allereerste uitje met zijn klasgenootjes naar een voorstelling over vriendschap en geluk. En aangezien ik me als hulpouder (en dreumes als blij hulpje) had opgegeven, mocht ik met maar liefst drie kleuterjongens en een dreumes op weg naar Cultuurhuis Garenspinnerij. Lekker joelend in de bakfiets.

Opgeven

Opgeven. In de Van Dale wordt het omschreven als iets hopeloos verklaren. Of niet meer kunnen. Niet meer meedoen is ook een mogelijkheid. Net als de moed opgeven. Klinkt best negatief als je het zo leest. En toch zeg ik het nu: ik geef het op.
Is dat negatief? Ik vind van niet.

‘Jullie volwassenen verpesten mijn toekomst’

“Ik doe dit omdat jullie volwassenen mijn toekomst verpesten.” Gisteren verscheen er een heel dapper meisje in de media. Een meisje dat al twee weken lang op de grond voor het parlementsgebouw in Stockholm zit. Een ‘schoolstaking voor het klimaat’ noemt ze het zelf. Want wij, volwassenen, verpesten haar toekomst. Ik hou ervan als iemand zo doelgericht haar hart lucht. Het meisje is een druktemaker volgens een van haar docenten: “Greta luistert niet naar volwassenen(…).” Maar ondertussen doet haar leraar wel met haar mee, want hij is het met haar eens. Net als veel andere mensen. Ze zit er eigenlijk nooit alleen. Allemaal vinden ze dat er te weinig wordt gedaan om de klimaatverandering tegen te gaan. Afgelopen zomer was het in Zweden nog nooit zo warm geweest. Mede daardoor waren er veel bosbranden. Eigenlijk geldt dat voor heel Europa. Veel landen hadden te maken met warmere zomermaanden dan gebruikelijk. Wij liepen in ons normaal gesproken koude (of natte) kikkerlandje ook te puffen onder die brandende zon. Inclusief verhoogde staat van paraatheid in en rondom …

Ontbijtje met een eitje

Je kent vast wel die reclames waarin je wordt overgehaald te komen ontbijten voor maar een paar euro. Toen voornamelijk warenhuizen ermee begonnen, was het nog leuk,  nieuw en héél goedkoop. Het had ook iets weg van een koffie en een croissantje bij het barretje om de hoek op je vakantieadres. Dus ja, voor een paar euro buitenshuis ontbijten, waarom niet?

Alle begin is moeilijk

Alle begin is moeilijk

Het is al eerder gebeurd. Als sneeuw voor de zon verdwenen: mijn passie voor schrijven. En deze keer duurde het lang, heel lang. Ik zag het nut er gewoon niet meer van in. Daar kwam bij dat met de komst van baby Nummer 2 én een stuiterende peuter én de-altijd-roet-in-het-eten-gooiende Migraine er ook weinig tijd overbleef om ook maar over een column na te denken. Ondertussen was ik wel bezig met het corrigeren en redigeren van een nog te verschijnen boek. Een mooi project. Maar ook dat leidde er niet toe dat ik zelf weer ging schrijven. Diep van binnen baalde ik daar enorm van.