Op de tweede verdieping van de bibliotheek is het over het algemeen heerlijk werken. Het rumoer van de drukke stad buiten dringt nauwelijks door. Er is alleen het geluid van studerende en werkende mensen, het zachte geruis van bladzijden die worden omgeslagen. Verstand op nul en aan de slag. Tenminste, als je tot werken komt.
Je kent vast wel die reclames waarin je wordt overgehaald te komen ontbijten voor maar een paar euro. Toen voornamelijk warenhuizen ermee begonnen, was het nog leuk, nieuw en héél goedkoop. Het had ook iets weg van een koffie en een croissantje bij het barretje om de hoek op je vakantieadres. Dus ja, voor een paar euro buitenshuis ontbijten, waarom niet?
Te overdonderd om maar te denken aan het schrijven van een stukje. Zo kun je het nog het beste omschrijven. Tien dagen zijn er inmiddels voorbij gegaan. Die dagen heb ik doorgebracht voor de tv, achter de computer, met de iPad op schoot. Niets wilde ik missen. En net als ieder ander wilde ik weten wie er aan boord zaten van MH17. Misschien mensen die ook ik ken?
Ondertussen is de lente een week oud. Hoera! Ik heb er – in het begin – weinig van meegekregen: ik lag met griep op bed en bank. Mijn lichaam vond het blijkbaar nodig om aan de griepepidemie, die al vier maanden duurt, mee te doen. Waarom nu pas, vraag ik me af. Los van mijn ongemak vind ik de afgelopen week niet echt lentewaardig. Na een mooie start in het weekend met de opening van het vernieuwde Rijksmuseum, begon op maandag de ellende. Explosies tijdens de marathon in Boston en de klopjacht op de daders domineren nu al ruim vijf dagen het nieuws. Ook overzee dus geen fijn begin van de lente. Naast de DDoS-aanvallen op onze banken, kregen we dinsdag onze eigen bommelding in Arnhem. (Wist u dat eigenlijk?) De dader is dezelfde dag nog opgepakt. Zal ik hem maar omschrijven als een dreigende gek? In Den Haag kreeg staatssecretaris Teeven het zwaar te voortduren in de zaak-Dolmatov. En terecht. Als dat ene vinkje wel was gezet, had Dolmatov nu nog geleefd. Sowieso klopt …
Het is me weer overkomen. Ze gingen weg: de een stond al klaar met zijn jas aan, terwijl de ander nog als een bezetene door het huis rende. Het gaat vaak zo. Ik ben het dus gewend. Meestal ga ik dan iets eten. Of ik zit het van een afstandje te bekijken.
Afgelopen maandag zat ik, afgestompt door werk, files en een goede verkoudheid, voor de televisie. Ik had afgestemd op Net 5 waar Men in Trees was begonnen.
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Random observations and unsolicited advice
Omdat bloggen niet moeilijk is
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction
Pensierino 