Te overdonderd om maar te denken aan het schrijven van een stukje. Zo kun je het nog het beste omschrijven. Tien dagen zijn er inmiddels voorbij gegaan. Die dagen heb ik doorgebracht voor de tv, achter de computer, met de iPad op schoot. Niets wilde ik missen. En net als ieder ander wilde ik weten wie er aan boord zaten van MH17. Misschien mensen die ook ik ken?

Cherry Blossom (CC BY-ND 2.0 by ‘Kiuko’)

Tien dagen. Voorbij. Op mijn netvlies staat de stoet lijkwagens. Indrukwekkend, maar bovenal naargeestig.

Een Russische krant met op de voorpagina een spijtbetuiging. Mooi gebaar, maar toch. Het knaagt en knaagt.

Oorlog is oorlog. Daarin vallen doden, hebben mensen een hekel aan elkaar of in ieder geval aan elkaars gedachtegoed of politieke standpunt. Daarin schieten mensen elkaar neer. Halen ze elkaars vliegtuigen naar beneden. Maar hoe haal je het in je botte hersens om een internationaal verkeersvliegtuig dat op ruim 10 kilometer hoogte vliegt neer te halen? Een verkeersvliegtuig met mensen die niets – maar dan ook helemaal niets – met jouw oorlog te maken hebben? En dan heb ik het nog niets eens over het feit dat het neerhalen van vliegtuigen in het algemeen een domme actie is.

Daar zit je dan, op weg naar je welverdiende vakantie, die nieuwe start in je leven of onderweg naar het afscheid van een geliefde. Of gewoon simpelweg naar huis. En dan – zomaar – houdt alles op. De wereld gaat door, maar voor al die nabestaanden niet. Die blijven achter in wanhoop, met verdriet, woede en vragen. Veel vragen.

Tien dagen. En nog steeds kost het de grootste moeite om ook maar fatsoenlijk te kunnen starten met het onderzoek naar de ramp. Is het dan zo moeilijk om de wapens neer te leggen, zodat een onderzoeksteam de rampplek kan onderzoeken? Hoe triest kan een oorlog zich ontwikkelen? Hoe diep kun je zakken als mens, als land, als strijder voor welk doel dan ook?

Tien dagen voorbij. 298 mensen die niets met de politieke situatie in de Oekraïne of Rusland te maken hebben, zijn weggevaagd. Voorbij. Zomaar. Omdat iemand het nodig vond om een verkeersvliegtuig uit de lucht te schieten.

Tien dagen worden tien weken, worden tien maanden, worden tien jaren. Voor de nabestaanden zijn die tien dagen nu al oneindig.