Sinds begin mei is er een nieuwe bewustwordingscampagne van de Nederlandse Hartstichting: Mond Spraak Arm, Beroertealarm. Een hele nuttige campagne en hopelijk draagt het bij aan het beperken van hersenbeschadiging bij mensen met een beroerte.

Een scheve mond, problemen met de spraak, een verlamde arm. Overige verschijnselen kunnen krachtverlies in een arm of een been zijn, een verlamd been, slecht zien, draaiduizeligheid, evenwichtsstoornissen en plotseling zeer ernstige hoofdpijn. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die deze symptomen niet kennen.

Voor mij is het niets nieuws. Het enige verschil is dat ik migrainepatiënt ben. “Huh, wat is dat voor vergelijking?”, hoor ik je nu denken. “Migraine is toch gewoon hoofdpijn?”

Ja, één van de symptomen van migraine is hoofdpijn. Maar voordat die hoofdpijn toeslaat, heeft de gemiddelde migrainepatiënt al een aantal stadia doorlopen. Variërend van zich doodmoe en grieperig voelen tot concentratieverlies en geïrriteerdheid. En dat is voor velen dan nog maar het topje van de ijsberg.

Er bestaan verschillende soorten migraine, waaronder migraine met aura (klassieke migraine), migraine zonder aura, migraine zonder hoofdpijn (migraine accompagnée). Daarnaast bestaat er een aantal bijzondere varianten, waaronder de familiaire hemiplegische migraine. De verschillende vormen kunnen naast elkaar bestaan.

De meest lastige vind ik de migraine met aura. Voordat de hoofdpijnfase van de migraine doorbreekt, krijg ik soms uitvalsverschijnselen. Ik zie niet meer goed, kan soms niet goed praten en heb uitvalsverschijnselen of krachtverlies in mijn arm en soms zelfs in mijn been.

Ik heb al heel lang migraine, maar de eerste keer dat ik een aanval met aura kreeg kan ik me nog goed herinneren. Het was begin juli 2010. We stonden op het punt om boodschappen te doen en ineens zag ik allemaal gekartelde en gekleurde randen in mijn gezichtsveld verschijnen. De kleuren verdwenen en het werd een zigzaglijn in zwart-wit. Het trok weg.
En omdat het wegtrok, zijn we toch van huis gegaan. De slechtste beslissing ooit. In de supermarkt aangekomen zette de aanval volledig door. Ik zag alleen nog maar wat in het midden van mijn oog, ik kon niet meer praten en mijn arm voelde als een dood ding. Ik wilde alleen nog maar naar huis. Eenmaal thuis had ik knallende hoofdpijn. Aan een zijde. Ik wist genoeg.

Hoe beangstigend het kan zijn, bleek de keer daarop. Ik was alleen toen het gebeurde. Het voelde anders dan de eerste keer en daarom heb ik de huisartsenpost gebeld. Ik wilde het moment dat ik niet meer kon praten voor zijn. De assistente die ik aan de lijn had, zei letterlijk dat de symptomen niet langer dan een uur mochten duren. Was dat wel het geval, dan moest ik het noodnummer bellen of laten bellen. Een uur duurt lang in zo’n geval, dat kan ik je verzekeren.

Mijn eigen huisarts vertelde me later dat het soms heel lastig is om in te schatten wat er gaande is. Zo heeft hij mensen op het spreekuur gehad die er heel erg aan toe waren, maar die later dus ‘gewoon’ migraine met aura bleken te hebben. En ja, beter een keer te veel dan te laat bellen. Dat was me op het hart gedrukt. Juist omdat het zo lastig is in te schatten.

En daarom hoop ik dat de campagne van de Nederlandse Hartstichting heel veel mensen bereikt en vooral heel veel mensen bewust maakt van de symptomen van een beroerte. Ook al is het niet altijd wat het lijkt. Je weet het namelijk nooit zeker.