Als ik naar mijn peutertje kijk, vraag ik me weleens af in wat voor wereld hij zal opgroeien. Ik weet dat ik me dat soort dingen niet moet afvragen. Het heeft geen zin. Wat vandaag gebeurt, is morgen geschiedenis. En in de toekomst kijken kan niet.

Maar toch. Duizenden bootvluchtelingen,  ruziënde EU-landen, een Brexit waarbij in de aanloop een dode moest vallen en waarbij een van de grootste aanstichters nu hide and seek speelt, aanslagen door terroristen die hun religie niet waardig zijn, niet te voorkomen klimaatveranderingen, economieën die maar blijven kwakkelen. En zeg, weet jij eigenlijk nog wie er in jouw straat woont? Of loop je, net als ik, de buren ook straal voorbij in de Gamma? Het draagt allemaal niet bij aan een positief wereldbeeld.

Mijn peuter heeft hier nog allemaal geen weet van. Gelukkig. Zijn belevingswereld beperkt zich tot de voor hem tastbare zaken als spelen, slapen, in bad gaan en eten. Vooral eten (njom njom njom). Maar met de dag wordt zijn wereld groter. Hij leert dat niet alles vanzelfsprekend is. En dat niet alles kan of lukt. Dat resulteert dus soms in een humeurige peuter.

Noemenswaardig is de vrolijkheid waarmee hij vervolgens verder speelt. Net als de manier waarop hij dingen die niet lukken naast zich neer kan leggen. Om ze op een later moment uit te voeren alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Vrolijk de wereld tegemoet. Wat zou het mooi zijn als de wereld hem vrolijk zou begroeten.