Op 15 augustus 1945 capituleerde Japan en kwam de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië tot een einde. Afgelopen middag was de jaarlijkse Indië-herdenking bij het Indisch monument in Den Haag. Dit jaar werd aandacht gevraagd voor de herdenking door middel van een campagne: #ikherdenk. De organisatie achter de campagne (Stichting Herdenking 15 Augustus 1945) wil hiermee mensen vragen aan te geven waarom zij stil staan bij de herdenking. 

Voor mij betekent 15 augustus niet alleen de capitulatie van Japan als ook de geboortedag van wijlen mijn opa, geboren in 1914 in Semarang op Java. Tijdens de oorlog was hij als krijgsgevangene te werk gesteld aan de Birma-spoorweg. Wijlen mijn oma zat in een Jappenkamp samen met haar oudste dochter, mijn tante. Ik herdenk het simpele feit dat zij de ontberingen van de oorlog hebben doorstaan. En ik herdenk het feit dat zij hun thuisland voorgoed zijn kwijtgeraakt. Wat restte was een thuisland waar zij alleen nog in gedachten naartoe konden terugkeren.

Ik herdenk

Er is bijna niemand meer die precies weet wat jij ooit zag.
En al spreek je erover, het klinkt als gefluister.
Als memoires, weggestopt in de diepte van een la.

Het geeft niet, het mag.
Sta stil en luister.
Denk erover na.

Schrik je misschien opnieuw van de dingen die gaan komen?
Is er ineens weer die geur van rook?
Worden jouw glanzende ogen weer even mat?

Je luistert naar het ruisen van de bomen.
Die andere gedachten zijn er ook.
Ga oostwaarts in de luwte van de drukke stad.