Het is al eerder gebeurd. Als sneeuw voor de zon verdwenen: mijn passie voor schrijven. En deze keer duurde het lang, heel lang. Ik zag het nut er gewoon niet meer van in. Daar kwam bij dat met de komst van baby Nummer 2 én een stuiterende peuter én de-altijd-roet-in-het-eten-gooiende Migraine er ook weinig tijd overbleef om ook maar over een column na te denken. Ondertussen was ik wel bezig met het corrigeren en redigeren van een nog te verschijnen boek. Een mooi project. Maar ook dat leidde er niet toe dat ik zelf weer ging schrijven. Diep van binnen baalde ik daar enorm van.

En als je ergens van baalt, dan moet je daar iets aan doen. Althans, dat zeggen al die positivo’s en andere über-vrolijke ik-weet-alles-goeroes toch altijd? Maar ja, soms is zelfs de weg naar iets eraan doen al onbegaanbaar. In mijn geval is het pad zo dichtbegroeid dat ik eerst een kapmes nodig heb om door alle bomen het bos weer te zien.

Alle begin is moeilijk. Met die gedachte ben ik er toch maar aan begonnen: het bos begint weer zichtbaar te worden (het kapmes is inmiddels wel aardig bot, maar dat terzijde). Ik schrijf. En tot mijn verbazing vond ik wat kleine pareltjes in mijn archief. Nooit gepubliceerd. Voorlopig blijven ze daar nog even. Als appeltjes voor de dorst.