Opgeven. In de Van Dale wordt het omschreven als iets hopeloos verklaren. Of niet meer kunnen. Niet meer meedoen is ook een mogelijkheid. Net als de moed opgeven. Klinkt best negatief als je het zo leest. En toch zeg ik het nu: ik geef het op.

Is dat negatief? Ik vind van niet.

Negatief is het juist om te blijven hangen in een situatie die je wel wilt, maar niet kunt veranderen. Iedere dag hopen dat die dag beter zal zijn dan de vorige om vervolgens weer dagen gevloerd te zijn, zorgt er ook niet bepaald voor dat je het naar je zin hebt. Daarvoor in de plaats zeg ik liever: ja, ik ben chronisch ziek. En dat moet ik leren accepteren. Oh, en dat geldt trouwens ook voor jullie.

Maar accepteren dat iets is zoals het is, blijft best lastig. Drie dagen gevloerd zijn, je in de aanloop naar een aanval heel ziek voelen of juist ontzettend moe zijn om vervolgens na een aanval langzaam op te krabbelen. Het draagt allemaal niet bij aan dat proces van acceptatie.

Net als de gesprekken over waar ik dan last van heb. Die gaan ongeveer zo:

‘Maar wat heb je dan?’ (Die vraag wordt weleens – heel soms – gesteld.)
‘Ik heb migraine.’
‘Oh ja, dat heb ik ook wel eens. Dan heb ik hoofdpijn enzo. Maar dan kun je toch gewoon paracetamol nemen? Of ibuprofen ofzo?’

Niets mis toch met dit gesprek, zou je denken. Er is ook niets mis met vragen wat ik heb. Graag zelfs. Het gaat hier om de invulling ervan. Het op de feiten vooruit lopen. Appels met peren vergelijken. Dat soort werk.

Migraine gaat niet over met een paracetamolletje. Was het maar waar. Dan waren hele volksstammen nu dolgelukkig. Er is sterker spul voor nodig. Spul dat je moet gebruiken als je een aanval krijgt en spul dat je dagelijks kunt gebruiken als preventief middel. En van beide middelen word ik doodziek.

Preventieve middelen heb ik meer dan een jaar gebruikt. Op een gegeven moment was ik er zo de weg door kwijt dat ik aan het einde van de straat al niet meer wist waar ik heen ging. Van een ander middel ging ik iedere keer bijna onderuit. Van het volgende middel kwam ik aan, van het andere viel ik kilo’s af. Het enige voordeel dat ik eraan overgehouden heb, is dat van alle medicijnen bij elkaar mijn haar veel meer is gaan krullen (en nee, dat is geen grap.) Het is dus in één woord: troep. En het ergste is nog dat die troep voor mij niet werkte.

De aanvalsmedicatie die ik nu nog gebruik, werkt soms wel en soms niet. Maar ook daar voel ik me beroerd door. Van moeite met het doorslikken van voedsel tot pijn op de borst en duizeligheid. En nee, dan ga ik dus niet met de auto op pad. Dat mag trouwens ook niet. Sinds kort zit er zo’n mooie gele sticker op mijn medicatie: de eerste vier uur na inname geen deelname aan het verkeer.

En dit zijn dan alleen nog maar de bijwerkingen van de medicatie. Om het over de migraine zelf nog maar niet te hebben.

Opgeven. Ja, ik geef het op om terug te kijken naar hoe het was. Ik heb migraine en daar kan ík niets aan veranderen.