‘Is het echt waar?’ Ze keek hem onderzoekend aan. ‘Ik geloof er echt helemaal niks van.’
Matteo haalde zijn schouders op. ‘Dan geloof je het toch niet. Ik weet wat ik heb gezien. Die vrouw was echt.’

Het bleef stil. Ze staarden over het water. Bij de brug hing een verkleurd stuk politielint. Het bewoog zachtjes in de wind. De regen van de avond ervoor had zich als ijsschaafsel vastgezet aan het gras. Er stonden schapen in de wei, hun vachten dik en vol.

Julia blies in haar handen. Waarom was ze dan ook zonder handschoenen van huis gegaan? En nu zat ze hier op de ijskoude reling van een bruggetje te luisteren naar een verhaal dat haar kippenvel bezorgde. Matteo was geen fantast. Hoe graag ze hem deze keer wilde geloven, ze durfde het gewoon niet. Haar fantasie was daarvoor veel te groot.

Hij draaide zich naar haar toe. ‘Je gelooft me echt niet, hè?’ Nu keek hij haar onderzoekend aan. ‘Ben je soms bang? Ik ken je langer dan vandaag.’
Julia staarde voor zich uit. Ze vermeed de blik in Matteo’s ogen.
‘Ik wil je niet geloven, inderdaad. Het kan echt waar zijn. Als dat zo is, moet er ergens iets over te vinden zijn. In een oude krant, ergens op internet. Er zullen meer mensen vanaf weten.’ Ze bleef even stil. ‘Maar jij hebt al naar die informatie gezocht. Je kunt niets vinden. Dus als er helemaal niets over te vinden is, dan vind ik jouw verhaal nogal beangstigend, ja.’

Ze keek hem even kort aan, liet zich van de reling afglijden en begon haar voeten warm te stampen.

Dit is een vervolgverhaal naar aanleiding van het korte verhaal De Ontmoeting.