Anderhalve maand geleden op de poli neurologie. “Dus, jij ziet mij nu dubbel? Je ziet me twee keer?” De verpleegkundige keek enigszins angstig geïrriteerd. – God, nee, alsjeblieft niet. Ik moet er niet aan denken om jou in tweevoud te zien – wat ik natuurlijk niet hardop zei. “Nee, ik zie jou en andere dingen niet in die mate dubbel. Er zijn geen twee verpleegkundigen ofzo. Ik zie je alleen niet zo scherp…eh…een beetje met een extra randje. Een extra stukje. Een soort nabeeld.” “Nabeeld?” “Ja, net als in de zon kijken en dan naar een witte muur. Zo’n schaduw. Maar dan geprojecteerd op jou.” “Hum…” Zo ging het gesprek nog even door. Het bleef toch wel vaag wat ik nu wel zag en wat niet.