De overnachtingsplek in Oostenrijk hebben we eigenlijk bij toeval ontdekt. Op onze eerste terugreis vanuit Italië in 2002 zochten we een hotel langs de A12 in Oostenrijk. Bij tankstation Angath zijn we de weg afgegaan. Om vervolgens via een zeer groen bebost weggetje bij hotel Rosenberger -zoals het toen nog heette- aan te komen. Dichtbij de snelweg, maar ver genoeg om er geen last van te hebben. En je kan er fantastisch eten.

Deze keer heette het geen Rosenberger meer, maar Landzeit. Nu is er in Oostenrijk nóg een Rosenberger-keten. Al speculerend ben ik terechtgekomen op de mogelijkheid van een concurrentiestrijd binnen de familie Rosenberger. Die concurrentie is uitgemond in ruzie. Met als resultaat Landzeit. Goed, er zal vast een andere reden voor de naamswijziging zijn, maar het personeel, het restaurant en de service zijn identiek.
Heerlijk geslapen na een enerverend tochtje langs mannetjes met schopjes en zand. De volgende ochtend werd, na een degelijk Oostenrijks ontbijt, om half acht de reis voortgezet naar Italië.

Zo snel als we Oostenrijk uitreden, zo dramatisch werd de tocht door Italië. De slogan “Van A naar Beter” kan daar beter gewijzigd worden in iets als “Van Slechter naar Nog Slechter”. Om een lang verhaal kort te maken: de autostrada A1 richting Firenze was op de schop genomen. Drie keer raden wat dat betekende…mannetjes met schopjes, zand, slingers in de weg en alleen in Italië terug te vinden: vlaggetjes aan de borden. Het maakte dat het geheel iets feestelijks kreeg. De files kregen de vermelding “vlaggetjesfile” of “geen vlaggetjesfile”.

We hadden gehoopt rond een uur of vier ‘s middags aan te komen, maar dat werd half 7. Toch was het echte vakantiepret: muziek aan, meezingen en tijdens de files nummerborden van de naburige auto’s bekijken om te zien waar ze vandaan kwamen.
Altijd weer bijzonder, file rijden in het buitenland.

Het eerste deel van Vakantiepret kun je hier lezen.