Het leuke van onze aankomst in Italië bij het vakantieadres was het feit dat we er eerst voorbij reden. Niet echt onze eigen schuld. Het naambordje lag op de grond en half verscholen in de bosjes. Maar goed, zo fris van geest als we waren, bedachten we al rijdend dat we er ook daadwerkelijk langsreden. Dat werd dus keren bovenop een berg. En voor iedereen die het nog niet begrepen heeft: voor Nederlandse begrippen heeft Toscane geen heuvels, maar gewoon bergen.

We werden ontvangen door de eigenaresse. Tenminste, dat dachten we. Ze bracht ons naar het vakantiehuisje. Een Zweeds chalet in een bosrijk Toscane. Er werd ook nog even verteld dat we om 19.00 uur bij de receptie moesten verschijnen. Met de auto. We kregen een diner aangeboden. Dat was waar ook! Helemaal vergeten door alle mannetjes met schopjes, zand en vlaggetjes.

Probleem was echter dat alle nieuwe toeristen van die dag er ook nog niet waren door alle mannetjes met schopjes en…dat verhaal kennen jullie nu wel. Resultaat was een kleine chaos en mensen met wit weggetrokken gezichten van vermoeidheid, file-stress en honger. Uiteindelijk werden we in colonne naar het nabijgelegen hotel-restaurant in Fiano gebracht. Terug de berg op. En dat was met recht een idyllisch plekje. De chaos ging daar onverminderd door: er was een bruiloft gaande.

Veel weet ik niet meer van die avond. Behalve dat het eten erg lekker was, ik voor het eerst live Deens heb gehoord (ze kwamen uit Jutland), daarnaast Duits, Vlaams en Frans heb horen praten. Later kwam daar nog een of ander vaag Finoegrisch (bestaat echt, kijk maar op de website van Rijksuniversiteit Groningen, RuG.nl) taaltje bij. Wat het was weet ik nog steeds niet. Hongaars misschien. Vervolgens mijn bed ingerold. In een Zweeds chalet. In Italië.

Lees ook:
Vakantiepret: deel I
Vakantiepret: deel II