Afbeelding: http://yotophoto.com/search?kw=stress

Allereerst, ik heb bij mijn tentamen niet echt last gehad van de gevreesde hersenflauwte. Hoewel, dan reken ik de plotselinge vergeetachtigheid van de grammaticale vervoeging van ‘andare’ en ‘venire’ maar even niet mee. Dat was geen hersenflauwte.
Eigenlijk bestaat het woord niet eens. Of in ieder geval niet in het online woordenboek van de Dikke van Dale.

Hersenflauwte is voor mij eigenlijk niets meer en niets minder dan een totale verstandsverbijstering. Dit woord bestaat gelukkig wel en wordt door het betreffende online woordenboek omschreven als ‘krankzinnigheid’, gerelateerd aan ‘geestesziekte’. Wel bedankt! Krankzinnig ben ik niet. Maar zeg nooit nooit.

Waar ik nu eigenlijk naar toe wil met dit uitermate boeiende betoog is het feit dat men weleens uit het oog verliest waar het nu eigenlijk om draait in het leven. En dat ‘uit het oog verliezen’ staat gelijk aan een hersenflauwte of zo je wilt, een verstandsverbijstering zonder directe geestelijke gevolgen.

Zo heb ik de gewoonte in aanraking te komen met de real workaholic. Ze is leuk om aan te horen, maar niet om ermee in discussie te gaan. Daar krijg je het acuut van aan je hart. Helaas was ik er ook een, maar dan niet in de zin van de alles-en-iedereen-bestormende-en-schreeuwende-maniak. Nee, ik had iets te veel oog voor alle details. Alles moest en zou perfect zijn, alsof ik Superwoman was.

De afgelopen tijd heb ik na kunnen denken. Het was verplicht, maar ik moet zeggen ‘erg fijn’. Helaas zonder de mooie stranden, zon en zee. Maar dat deed aan de pret niet af. En nu weet ik het: carrière is leuk, maar niet heilig.
“Goh”, zul je misschien denken, “dat wist ik toch al lang?!” Alleen tussen het zeggen en het ook echt beseffen zit ongeveer een jaar. Dit even ter waarschuwing.

Mijn nieuwe motto voor nu is geen hersenflauwtes meer. En weer lekker studeren, werken, iets voor de maatschappij doen en nog een leuk sociaal leven hebben. Of zou dit te veel van het goede zijn?