De cursor knipperde onophoudelijk. Het witte scherm zou pijn hebben gedaan aan haar ogen ware het niet dat ze met gesloten ogen achter de computer zat. Roerloos.

Die ochtend had ze zich voorgenomen te beginnen aan een nieuwe opdracht. Het was een kleine opdracht, niet al te ingewikkeld. Iets over een nieuw te openen restaurant. Dat moest toch wel lukken.

Ze had al maanden niet meer geschreven. ‘Opgebrand’, had de dokter gezegd. Niet dat ze daar veel aan had, want hoe leg je opgebrand nou eigenlijk uit aan iemand? Uitleggen was slechts voorbestemd voor een select gezelschap van voornamelijk huisdieren.

Terwijl ze haar computer aanzette, staarde ze naar buiten. Druilerig was het. Rooie kwam gedag zeggen. De haren vlogen in het rond en belandden in haar koffie. Zachtjes duwde ze de kater opzij. Ze ging achter haar bureau zitten, keek naar buiten en sloot haar ogen. Nadenken, dat moest ze.