Het leuke van onze aankomst in Italië bij het vakantieadres was het feit dat we er eerst voorbij reden. Niet echt onze eigen schuld. Het naambordje lag op de grond en half verscholen in de bosjes. Maar goed, zo fris van geest als we waren, bedachten we al rijdend dat we er ook daadwerkelijk langsreden. Dat werd dus keren bovenop een berg. En voor iedereen die het nog niet begrepen heeft: voor Nederlandse begrippen heeft Toscane geen heuvels, maar gewoon bergen.
De overnachtingsplek in Oostenrijk hebben we eigenlijk bij toeval ontdekt. Op onze eerste terugreis vanuit Italië in 2002 zochten we een hotel langs de A12 in Oostenrijk. Bij tankstation Angath zijn we de weg afgegaan. Om vervolgens via een zeer groen bebost weggetje bij hotel Rosenberger -zoals het toen nog heette- aan te komen. Dichtbij de snelweg, maar ver genoeg om er geen last van te hebben. En je kan er fantastisch eten.
Net als de rest van Nederland heb ik ook de drang om tijdens de zomerperiode een ander land op te zoeken. Wegens het aloude begrip een ‘arme student’ te zijn, ben ik deze keer met mijn ouders meegegaan naar Italië. Om precies te zijn naar Bella Toscana.
Er zijn van die momenten dat een mens niet kan slapen. Je draait en draait. Schopt per ongeluk een van de katten het bed uit, draait op je rug, op je buik, op je zij. Als het echt tegenzit, val je door al dat gedraai uit je bed. Wanneer je dan eindelijk het gevoel krijgt dat de slaap je te pakken heeft -de bekende bodemloze put- schrik je weer wakker. Ik heb me altijd afgevraagd wat voor nut deze waakslaap in de huidige maatschappij heeft.
Er bestaan winkels en winkels. Zo heb je van die minutieuze winkeltjes met de mooiste meubelen, de leukste prijzen en daar stap ik nooit naar binnen. Waarom? Geen idee. De naam vind ik niets, de plaats is niet handig, de prijzen zijn soms ‘te leuk’ of de mensen vind ik niet aardig. Noem maar op, ik heb geen idee…Maar als ik langs een Ikea kom, gaat het mis. Dan moet en zal ik daar naar binnen gaan. Lukt het de ene dag niet, dan de volgende wel. Het moet. In feite krijg ik dan de Ikea-manie. Ik kan daar ook niet weg zonder iets te kopen.
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction
'N beetje van dit en 'n beetje van dat. Net als 'n rijsttafel. Toch?
Pensierino 