Met oud en nieuw heb ik me verbaasd. Vuurwerk en crisis? In ieder geval niet voor diegenen die honderden euro’s tot pulp hebben verschoten. Daarna werd het rustig op het niveau van verbazing en verwondering. De inspiratie ontbrak volledig om ook maar iets aan het beeldscherm toe te vertrouwen. Mijn kerstreces duurde dus wat langer.
Vandaag is het De Dag. Het einde van de Maya-kalender. Het einde der tijden. De Apocalyps. Om 11:11 GMT. In de ochtend. Of 12:11 uur in Nederlandse tijd. Al maanden worden geruchten over doemdag de wereld ingeslingerd. Afgelopen week was het iedere dag doemdag met vandaag als hoogtepunt. Hoewel er hier en daar een verdwaalde berg soelaas zal kunnen bieden, is eraan ontkomen haast onmogelijk. En diegene die zijn heil op een berg in Zuid-Franrijk wil zoeken, moet eerst een aantal gendarmes omleggen die het dorp Bagarach op de berg bewaken.
Het is begin december: de tijd van Sinterklaas en Kerstmis. De tijd van sneeuw. In mijn herinnering sneeuwde het vroeger zelden in december. De laatste jaren sneeuwt het daarentegen altijd in december. Ook nu zijn de eerste vlokken inmiddels gevallen. Zondag beet Limburg officieel het spits af. Voor mij telt dat niet. Ik moet sneeuw zien en het liefst er zelf doorheen struinen. Dan is het officieel.
Toen mijn man en ik enkele jaren geleden ons huis kochten, kwamen we er binnen een dag achter dat de vorige bewoners doe-het-zelvers waren. Toen we de keuken eens nader bekeken, zagen we kroonsteentje na kroonsteentje, verstopt achter de plint van het keukenblok. En dat alles op de vloer naast een afvoerbuis die los hing. Tel een en een bij elkaar op en je hebt een ravage. Dus oude keuken eruit, nieuwe erin. Onvoorziene kosten. Dat was onze eerste kennismaking met de kluscapaciteiten van de vorige bewoners.
Terwijl ik sinds maandagavond CNN op de achtergrond aan heb staan om superstorm Sandy te volgen, voltrekt zich in ons huis een hele kleine ramp. Maandagavond stap ik de badkamer uit en trek het licht uit – het is een trekschakelaar.
Anderhalve maand geleden op de poli neurologie. “Dus, jij ziet mij nu dubbel? Je ziet me twee keer?” De verpleegkundige keek enigszins angstig geïrriteerd. – God, nee, alsjeblieft niet. Ik moet er niet aan denken om jou in tweevoud te zien – wat ik natuurlijk niet hardop zei. “Nee, ik zie jou en andere dingen niet in die mate dubbel. Er zijn geen twee verpleegkundigen ofzo. Ik zie je alleen niet zo scherp…eh…een beetje met een extra randje. Een extra stukje. Een soort nabeeld.” “Nabeeld?” “Ja, net als in de zon kijken en dan naar een witte muur. Zo’n schaduw. Maar dan geprojecteerd op jou.” “Hum…” Zo ging het gesprek nog even door. Het bleef toch wel vaag wat ik nu wel zag en wat niet.
Pak een willekeurige krant en je krijgt een globaal overzicht van wat Nederland en de wereld zoal bezighoudt. Een kleine greep uit de dagelijkse werkelijkheid. Het Facebook-feestje in Haren is nog steeds onderwerp van gesprek. Ondertussen ontstaan er wannabe-facebook-feestjes. Die zijn -natuurlijk- gedoemd te mislukken. Het lijkt mij dat geen enkele burgemeester nog zin heeft om het allemaal maar over zich heen te laten komen. Dus ga zo door met die wegafzettingen, noodverordeningen en terugstuuracties. Een deel van de omstreden rotsen. Foto: AP/Kyodo News via NRC.nl Enige duizenden kilometers verderop waait een flinke tyfoon richting Tokio. Alsof ze daar al niet genoeg problemen hebben. Los van de naweeën van de tsunami, wordt er nu geruzied over een paar rotsen. Gekissebis over iets wat al eeuwen een punt van discussie en oorlog is. Misschien kan die wind ervoor zorgen dat de beruchte rotsen door de zee verzwolgen worden?
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction
'N beetje van dit en 'n beetje van dat. Net als 'n rijsttafel. Toch?
Pensierino 