Auteur: Barbara

De ontmoeting - Weg langs water

De ontmoeting

De auto lag op z’n kop in het water. De koplampen verlichtten nog net de waterkant. ‘Hoe lang ligt-ie er al?’ Hij keek de vrouw naast hem aan. Ze haalde haar schouders op: ‘Geen idee.’ ‘Is 112 al gebeld dan?’ ‘Denk het wel.’ De man fronste zijn wenkbrauwen: ‘Hoezo, denk je het wel? Heb je niet gebeld dan?’ ‘Nee, maar die mensen aan de overkant vast wel. Ze stonden in ieder geval druk te bellen.’

Coronamoe

Coronamoe

Coronamoe. Wie is dat op dit moment niet? Coronamoeheid komt wel in verschillende gedaantes, heb ik gemerkt. Met sommige ben ik het absoluut niet eens. Vooral de letterlijk waanzinnige actie van een aantal BN’ers van een paar weken geleden was er eentje om plaatsvervangende schaamte van te krijgen. Hoe simpel en ondoordacht kun je zijn?

Keuken met gasfornuis

Piekspanning

Ons huis is een puinhoop. En dan vooral de benedenverdieping. Overal ligt of staat wel iets, variërend van kinder- en kattenspeelgoed tot aan lege dozen, dichte dozen, oude keukenkastjes en nieuwe keukenkastjes. En vooral veel stof, heel veel stof. Kortom, we zitten in een keukenverbouwing.

Foto van keukenkastjes met serviesgoed.

Waarom Ikea-schroefjes soms niet leuk zijn

“Je bent gewoon…eh…te laks.” Het zal je maar gezegd worden. En dat werd het me dus ook, nog geen drie weken geleden. Voordat je nu gaat roepen “Ja, ik wist het wel!” of instemmend gaat zitten knikken, zal ik je toch moeten teleurstellen. Het heeft niets te maken met lui of traag zijn. Deze uitspraak valt namelijk in de categorie “Mevrouw, u kijkt scheel“. Een opmerking die een optometrist ooit maakte naar aanleiding van een oogonderzoek.

Foto van zonnebloemen op een fauteuil.

Zomaar een julidag

Het is een mooie morgen, zonnig en warm. Zomaar een julidag zonder zorgen. Nieuw leven is onderweg,zich van geen kwaad bewust.De zomerbries ritselt door de blaadjes van de heg. Hoe heerlijk is het leven.

Photo room with window and writers' stuff

Blokkade

De cursor knipperde onophoudelijk. Het witte scherm zou pijn hebben gedaan aan haar ogen ware het niet dat ze met gesloten ogen achter de computer zat. Roerloos.

Foto van Italiaanse graffiti op muur

In de stad

”Nee! Oh god, nee!” Een scooter scheurde vlak langs Vito. Hij keek de twee mannen na. Wie had er nou staan schreeuwen? Vito keek om zich heen en zag aan de overkant van de straat het meisje van het café paniekerig heen en weer lopen. Op de grond lag een man met zijn hoofd in een plas bloed. Daar was weinig van over, dacht hij.