Indo, Indisch, iets
Onlangs stond ik voor de film- en fotocamera van Armando Ello, fotograaf én Indo met een missie. Een leuke ontmoeting die me weer eens even goed heeft laten nadenken over mijn Indisch zijn.
Onlangs stond ik voor de film- en fotocamera van Armando Ello, fotograaf én Indo met een missie. Een leuke ontmoeting die me weer eens even goed heeft laten nadenken over mijn Indisch zijn.
Als een grote logge reus torende de kaap boven zee uit. Het stormde. De wind gierde om de rots en suisde met ijzingwekkende snelheid over de kale vlakte van de top. Joanne gaf de voorkeur aan een dag als vandaag. Ze had zich vastgeklampt aan het houten hek dat haar en de afgrond van elkaar scheidde. Ze wilde haar hoofd eens goed leegmaken.
Six word story Iedereen kent wel bovenstaande six word story – oftewel het zeswoordenverhaal – geschreven door Ernest Hemingway. De schrijver zou het genre hebben bedacht, maar dat wordt inmiddels betwijfeld (dit ter zijde). Met een paar woorden een heel verhaal kunnen vertellen, ga er maar aanstaan.
Het was vrijdag, een mooie zonnige ochtend in oktober. Zo eentje waarvan je de herfst al ruikt, maar ergens ook nog een zweem zomerwarmte voelt. Kleutertje had zijn allereerste uitje met zijn klasgenootjes naar een voorstelling over vriendschap en geluk. En aangezien ik me als hulpouder (en dreumes als blij hulpje) had opgegeven, mocht ik met maar liefst drie kleuterjongens en een dreumes op weg naar Cultuurhuis Garenspinnerij. Lekker joelend in de bakfiets.
Opgeven. In de Van Dale wordt het omschreven als iets hopeloos verklaren. Of niet meer kunnen. Niet meer meedoen is ook een mogelijkheid. Net als de moed opgeven. Klinkt best negatief als je het zo leest. En toch zeg ik het nu: ik geef het op.
Is dat negatief? Ik vind van niet.
“Ik doe dit omdat jullie volwassenen mijn toekomst verpesten.” Gisteren verscheen er een heel dapper meisje in de media. Een meisje dat al twee weken lang op de grond voor het parlementsgebouw in Stockholm zit. Een ‘schoolstaking voor het klimaat’ noemt ze het zelf. Want wij, volwassenen, verpesten haar toekomst. Ik hou ervan als iemand zo doelgericht haar hart lucht. Het meisje is een druktemaker volgens een van haar docenten: “Greta luistert niet naar volwassenen(…).” Maar ondertussen doet haar leraar wel met haar mee, want hij is het met haar eens. Net als veel andere mensen. Ze zit er eigenlijk nooit alleen. Allemaal vinden ze dat er te weinig wordt gedaan om de klimaatverandering tegen te gaan. Afgelopen zomer was het in Zweden nog nooit zo warm geweest. Mede daardoor waren er veel bosbranden. Eigenlijk geldt dat voor heel Europa. Veel landen hadden te maken met warmere zomermaanden dan gebruikelijk. Wij liepen in ons normaal gesproken koude (of natte) kikkerlandje ook te puffen onder die brandende zon. Inclusief verhoogde staat van paraatheid in en rondom …
Iedereen kent het begrip bucketlist inmiddels wel. Eigenlijk is het gewoon een lijstje met dingen die jij graag wil doen. In deze column vind je zo’n bucketlist, maar dan wel eentje die wat vreemd is.
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Random observations and unsolicited advice
Omdat bloggen niet moeilijk is
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction