Het is zomer. Deuren en ramen staan open. Je hoort hier en daar muziek en geklets. Er wordt gebarbecued, ’s avonds wordt ook de vuurkorf aangestoken. De visite mag lekker buiten zitten in plaats van in de muffe zithoek binnen. Huisdieren en kinderen mogen weer volop naar buiten. De mensen lijken vrolijker, uitbundiger. Alles kan en alles mag. Maar kan en mag alles wel?
Het is de laatste dag van oudjaar, beter bekend als oorlogstijd in Nederland. Bij iedere knal wil ik wegduiken, terwijl ik probeer te voorkomen dat een van mijn katten zich weer klemzet tussen muur en boekenkast. De ander komt van schrik uit de kattenbak gerend – te vroeg natuurlijk. Vuurwerk. Een voorzichtige schatting is al gegeven: 70 miljoen euro wordt weer tot pulp verschoten. Crisis? Welke crisis? Ik vind het bizar. Waarom zoveel geld uitgeven aan iets waar je nog geen seconde (per rotje, pijl of anders) plezier aan hebt? En waarmee je inmiddels een ruime meerderheid van de Nederlanders geen plezier doet? Bizar vind ik ook het verdwijnen van kerstpakketten. Of de komst van kerstpakketten waarbij de boodschap totaal geen kerstgedachte uitstraalt. Zo hoorde ik onlangs over iemand die een koffer als kerstpakket had gekregen. In de koffer een aantal miniatuurflesjes (leeg!), hotelzeepjes, instant koffie, thee, winegums (omdat je daar lang mee kunt doen?). De boodschap: volgend jaar wordt een zwaar jaar. Kortom, u kunt uw koffers pakken en toedeloe! Of dat gezin dat …
Laatst zag ik een – heel oude – aflevering van Blik op de weg. Het ging om een gevalletje ‘bijzonder transport’. Nu was het onderwerp van dat transport eigenlijk niet zo bijzonder: een paar houten balken. De manier waarop het gebeurde, was een heel andere zaak. De balken staken uit het rechterraam van een personenauto die op de meest linkerbaan aan het inhalen was. Veel ruimte was er niet. Het ging maar net goed.
Zomers zijn bedoeld om te genieten. Of om bij te komen van werk en andere drukte. Misschien ook om een beetje te reizen. Ik geloof dat ik deze zomer alles gedaan heb: genieten, bijkomen én reizen. Alles weliswaar met mate, maar toch. Finistère (Bretagne) was het einde van de wereld én een echte aanrader. Wie houdt van zee, stranden, rotsen en bossen, schilderachtige vissersdorpjes en meer wil weten over de legende van Koning Arthur komt hier ogen tekort. Na een vakantie komt altijd de fase van bijkomen. Voornamelijk van het reizen zelf en de puinhoop die je mee terugneemt. Hoe lang of kort je ook bent weggeweest, het huis ziet er altijd uit alsof er een bom is ontploft. Tent in de woonkamer, kampeerstoelen in de gang, bergen met kleding, nog natte handdoeken, restanten etenswaar van onderweg, lege flesjes water en meegelifte beestjes in de vorm van insecten. Heerlijk. De eerste week na thuiskomst ben je nog steeds in vakantiestemming. Maar dan begint er – langzaam – iets te veranderen. Er ‘moeten’ weer zaken worden …
“Kijk ik nu naar buiten, dan zie ik dikke druppels op het raam, een diep grijze lucht en de wind door de bomen. Maar het meest opvallende is dat alles koud is. Buiten is het koud, binnen is het koud en bovenal: ik heb het koud, steenkoud.” Vorig jaar – 6 juni 2012 om precies te zijn – schreef ik bovenstaande tekst in mijn column Winter in juni. Een week geleden had ik nog kunnen volstaan met het knippen en plakken van die column. Gelukkig is dat nu niet meer nodig. Maar wat is het koud geweest de afgelopen maand! Begin mei leek het extreem koude lenteweer voorbij te zijn. Het was meivakantie, de zon scheen en de temperatuur liep op. Heerlijk. Dat het de natuur ook goed deed, was te zien aan de tuin. Die was een explosie van groen, knopjes en bloemen. Maar na zeven mooie dagen sloeg het weer om. De tuin verstilde. Nederland besloot om toch maar de winterjas aan te houden. En dan krijg je het bizarre tafereel dat je in mei …
Eindelijk is mijn IKEA-manie weer aangewakkerd. Zomaar. Slechts één muisklik was ervoor nodig. En die bracht me niet naar de website van het bedrijf. Nee, het is nog veel leuker: die ene klik bracht me naar de website IKEA på Svenska. Oftewel IKEA in het Zweeds. Gekke titel natuurlijk. IKEA ís Zweeds. Ook hier in Nederland. De namen van hun producten zijn gebaseerd op Zweedse dorpen en steden, provinciën en jongens- en meisjesnamen. Ze gaan dus echt niet voor de Nederlandse markt hun stoel Ystad veranderen in – bijvoorbeeld – Doodstil. Trouwens, ik zou een stoel met zo’n naam niet eens kopen. Het bedrijf is in 1943 opgericht door Ingvar Kamprad (geboren in 1926 in Småland, Zuid-Zweden). De bedrijfsnaam die hij kiest is een combinatie van zijn initialen (I K) en de eerste letters van de boerderij en het dorp waar hij is opgegroeid: Elmtaryd en Agunnaryd. Zweedser kan het niet. In 1979 opent het woonwalhalla zijn eerste vestiging in Nederland. Sliedrecht was uitverkoren en daar is mijn IKEA-manie ontstaan. Opgegroeid op nog geen kwartier autorijden …
Beste Majesteit, Nog een paar nachtjes slapen en dan is het zover. Kijkt u er al naar uit? Voelt u zich als een kind dat wacht op Sinterklaas? Ik begrijp het wel. Nog even en u kunt uw haren los gooien. Wat een heerlijk gevoel zal dat zijn. Toch vraag ik me af of u afgelopen woensdag – in de auto terug naar huis – niet een klein traantje hebt gelaten. U had immers net uw allerlaatste werkbezoek als koningin afgerond. U opende de replica van uw eigen huiskamer: de Oranjezaal. Was u er eigenlijk tevreden mee? Eerlijk zeggen hoor, als het toch niet helemaal is geworden wat u ervan had verwacht. Dat hebben wij – uw onderdanen – ook gedaan met ‘de W van wakker, stamppot eten‘. Want wat een vertoning was dat, vond u niet? Je zou bijna geen koning meer willen worden. Lex en Max hebben het goed aangepakt door te zeggen dat ze hopen ‘mooi te worden toegezongen‘. Alleen ben ik bang dat zelfs mooi zingen niet gaat lukken. Het bewijs …
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction
'N beetje van dit en 'n beetje van dat. Net als 'n rijsttafel. Toch?
Pensierino 