Doldwaze bucketlist
Iedereen kent het begrip bucketlist inmiddels wel. Eigenlijk is het gewoon een lijstje met dingen die jij graag wil doen. In deze column vind je zo’n bucketlist, maar dan wel eentje die wat vreemd is.
Iedereen kent het begrip bucketlist inmiddels wel. Eigenlijk is het gewoon een lijstje met dingen die jij graag wil doen. In deze column vind je zo’n bucketlist, maar dan wel eentje die wat vreemd is.
Je kent vast wel die reclames waarin je wordt overgehaald te komen ontbijten voor maar een paar euro. Toen voornamelijk warenhuizen ermee begonnen, was het nog leuk, nieuw en héél goedkoop. Het had ook iets weg van een koffie en een croissantje bij het barretje om de hoek op je vakantieadres. Dus ja, voor een paar euro buitenshuis ontbijten, waarom niet?
Het is al eerder gebeurd. Als sneeuw voor de zon verdwenen: mijn passie voor schrijven. En deze keer duurde het lang, heel lang. Ik zag het nut er gewoon niet meer van in. Daar kwam bij dat met de komst van baby Nummer 2 én een stuiterende peuter én de-altijd-roet-in-het-eten-gooiende Migraine er ook weinig tijd overbleef om ook maar over een column na te denken. Ondertussen was ik wel bezig met het corrigeren en redigeren van een nog te verschijnen boek. Een mooi project. Maar ook dat leidde er niet toe dat ik zelf weer ging schrijven. Diep van binnen baalde ik daar enorm van.
Op 15 augustus 1945 capituleerde Japan en kwam de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië tot een einde. Afgelopen middag was de jaarlijkse Indië-herdenking bij het Indisch monument in Den Haag. Dit jaar werd aandacht gevraagd voor de herdenking door middel van een campagne: #ikherdenk. De organisatie achter de campagne (Stichting Herdenking 15 Augustus 1945) wil hiermee mensen vragen aan te geven waarom zij stil staan bij de herdenking.
Als ik naar mijn peutertje kijk, vraag ik me weleens af in wat voor wereld hij zal opgroeien. Ik weet dat ik me dat soort dingen niet moet afvragen. Het heeft geen zin. Wat vandaag gebeurt, is morgen geschiedenis. En in de toekomst kijken kan niet.
Sinds begin mei is er een nieuwe bewustwordingscampagne van de Nederlandse Hartstichting: Mond Spraak Arm, Beroertealarm. Een hele nuttige campagne en hopelijk draagt het bij aan het beperken van hersenbeschadiging bij mensen met een beroerte. Een scheve mond, problemen met de spraak, een verlamde arm. Overige verschijnselen kunnen krachtverlies in een arm of een been zijn, een verlamd been, slecht zien, draaiduizeligheid, evenwichtsstoornissen en plotseling zeer ernstige hoofdpijn. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die deze symptomen niet kennen.
En toen was daar de opkomstdrempel: met ruim 32% is het struikelblok genomen. OekraïNiet. Moskou blij, anti-EU-aanhangers blij, en Brexitvoorstanders blij. Een echte win-winsituatie, zou je zeggen. Maar het Oekraïnereferendum heeft vooral verliezers. En de grootste is Nederland in zijn geheel.
Verhalen van Sandrijn Swarts
not noble, just Dutch
music and journeys | la mia finestra sul mondo
woordspel in beeld
Geluk, vertrouwen en een klein beetje moed
humor | musings | fiction
'N beetje van dit en 'n beetje van dat. Net als 'n rijsttafel. Toch?